سال شصت و چهار بود و من هم مد یر مرکز تئاتر عروسکی و هم کارگرد ان نمایش عروسکی

«بابا بزرگ و ترب» بود م... د ر آن سال های بیم و هراس ما وظیفه خود می د انستیم که چراغ تئاتر، به خصوص تئاترهای کود کان را روشن نگه د اریم و تهران را ترک نکنیم...

کسانی بود ند که از ترس موشک باران بعثی ها شهر را ترک کرد ه بود ند و حتما جای بهتری را سراغ د اشتند اما جای بهتر برای ما همان تماشاخانه ای بود که لبریز از تماشاگر می شد و می توانستیم د لخوش باشیم که امید به زند گی را د ر مرد م حفظ می کنیم و د ر طول اجرای بابا بزرگ و ترب غالبا شب ها و پس از تعطیلی تماشاخانه آژیرها به صد ا د ر می آمد و صد ای گویند ه از راد یو شنید ه می شد: