نعیره آبش می د هد. هر روز. کاری هم به کار ما ند ارد. شلنگ را نگه می د ارد. نگاهش هم به تنه د رخت سوخته است. زیاد کتک خورد ه. خود م چند بارش را شاهد بود ه ام. خاله که با د مپایی یک بار سیاهش کرد. آنقد ر زد که آقا پرویز د مپایی را از د ستش گرفت اند اخت آن ور گفت بسه د یگه پروین. خاله جیغ می کشید و می گفت همه اش آب را هد ر می د هد کره بز. بکن بند از د ور د یگه این د رخت بی برگ و بار پرویز. د رخت سوخته، د ر عکس های آلبوم های مان جوان بود. بلند بود. سیب های گلاب به خود ش زیاد د اشت. بمباران که شد خانه خاله رفت هوا، د رخت سیب جوان هم سوخت. خانه ما و خاله د یوار به د یوار بود. ولی خانه ما نرفت هوا.