[همه نام ها به جز آقای مصاحب، واقعی اند]

موشکباران تهران تازه شروع شد ه بود. با این حال، د هانه پناهگاه مد رسه ما را که به کف حیاط باز می شد به هر مصیبتی پوشاند ه بود ند که مسابقه های فوتبال، برقرار باشد: فوتبالی با د روازه هند بال، که می گفتیم: «گل بزرگ». توی کل د بستان «میثم»، همین یک کلاس سوم بود و خوشبختانه بیشتر بچه های کلاس، به افتضاحی من، فوتبال بازی نمی کرد ند.

تیم مان توی کل د بستان فینالیست شد. خورد یم به تور کلاس پنجمی ها. این کلاس پنجمی ها که خود شان یغور و بزن بهاد ر مد رسه بود ند یکی را د اشتند به اسم «آریایی». آریایی د و، سه سالی بود که توی کلاس پنجم جا خوش کرد ه