از امروز بیش از 13 میلیون کودک و نوجوان روانه مدارس می شوند و 26 میلیون پدر و مادر چشم به کلاس های درس و توانمندی و مهارت معلمان دارند و با انتظار کارآمدی نظام آموزشی، فردای فرزندان خود را با امید و انتظار گره زده اند. بزرگ ترین دستگاه دولتی و مهم ترین نهاد، مسوولیت سنگینی را بر دوش دارد که نه تنها عملکرد آن سرنوشت یک نسل بلکه سرنوشت یک کشور و ملت را رقم می زند چرا که در دنیای پیچیده امروز و در هزاره سوم، آنچه محور برنامه ها و تلاش های دولت ها و ملت ها را تشکیل می دهد «توسعه پایدار و همه جانبه» است و آنچه این مهم را محقق می سازد برخورداری از نیروی انسانی تربیت شده برای دستیابی به این ضرورت جهانی و انسانی است.

تجربه جوامع مختلف و تجربه معاصر کشور ما نیز بر این واقعیت تاکید دارد که پیشرفت ممکن است بدون توجه به یک نظام آموزشی کارآمد به طور مقطعی به دست آید اما توسعه آن با صفت همه جانبه و پایدار هیچگاه رخ نخواهد داد مگر در سایه داشتن یک نظام آموزشی کارآمد.

آموزش و پرورش مسوولیت تربیت کودکان و نوجوانان را برعهده دارد و انتظار می رود خروجی این دستگاه منطبق بر شاخص هایی انسانی مبتنی بر توسعه باشد.

جامعه ای به توسعه دست می یابد که نخست نگرش توسعه محور در اندیشه شهروندان آن نهادینه شود و سپس در نتیجه تربیت صحیح، این شهروندان به کنشگران مفید و موثری در راستای تحقق توسعه تبدیل شوند.

آموزش و تربیت از همان کودکی بر این مبنا باید صورت گیرد: بدون برخورداری از نیروی انسانی توسعه نگر و بدون رفتارهای تقویت کننده توسعه، نمی توان به آینده امیدوار بود.

انتظار می رود همکاران بنده در مجلس و مسوولان در دولت به این مطالبه ملی یعنی برخورداری از یک نظام آموزشی کارآمد که تضمین کننده توسعه همه جانبه و پایدار باشد اهتمام جدی بورزند و در قالب طرح ها و لوایح اصلاح ساختار آموزشی را در دستور کار خود قرار دهیم تا خروجی این دستگاه و نهاد سرنوشت ساز مطابق با انتظارات مردم و نیاز امروز و فردای جامعه باشد.