باراک اوباما، در هر حالی کاخ سفید را ترک می کند که بسیاری از وعده هایی که داده، محقق نشده است. نامزدهای ریاست جمهوری در ایالات متحده، معمولاسه نوع وعده می دهند؛ اول، وعده هایی هستندکه باید تحقق پیدا کند و آنها را کانون های قدرت به این نامزدها دیکته می کنند.

در آمریکا بر خلاف آنچه در رسانه می بینیم در پشت قضیه، کانون های قدرت هستند که برنامه هایی را برای رئیس جمهور می نویسند و نامزدهایی که توان عملی کردن این برنامه های تدوین شده را دارند با شگردهایی به عنوان رئیس جمهور انتخاب می شوند. به عنوان مثال، اگر شما انتخابات ریاست جمهوری را در سال 2001 در نظر داشته باشید در آن جورج بوش و ال گور شرکت کرده بودند. ال گور رای بیشتری آورد ولی برنامه ای که تحت عنوان «آمریکای قرن 21» نوشته بودند، برنامه ای بود که جورج بوش پسر می توانست آن را اجرا کند، ازاین رو، سیستم آمریکا با بالاپایین کردن رای، ال گور را کنار گذاشت و بوش پسر را بر مسند قدرت نشاند و آن اتفاقاتی که در افغانستان و عراق افتاد. اکنون ما می بینیم که کلینتون و ترامپ، هر دو وعده های مختلفی می دهند اما علی القاعده این وعده ها قرار نیست که اجرا شود. مورد دوم این که رئیس جمهور هم در آمریکا محدودیت هایی دارد. این نکته درست است که آمریکا یک سیستم سیاسی ریاستی است اما رئیس جمهور در این کشور هم دارای برخی محدویت هاست. مورد سوم این که تا زمانی که شما پشت میز ننشینید، نمی توانید محدودیت هایی راکه روسای جمهور آمریکا با آن درگیر هستند، لمس کنید. رئیس جمهور در آمریکا هم با این سه حالت وارد کاخ سفید می شود. نکته دیگر این که معمولانمی شود روی روند تحولات برنامه ریزی کرد و این ذات حرکت جهان است و شما هر قدر برنامه ریزی دقیق داشته باشید، وقایعی اتفاق می افتد که به هر صورت برنامه ریزی شما را مختل می کند. در هر صورت رئیس جمهور آمریکا خیلی از کارها را بر اساس برنامه انجام می دهد اما روند تحولات جهان این برنامه ریزی را هم مختل می کند و به این دلیل اوباما و هیچ کدام از رئیس جمهورهای آمریکا نمی توانند به همه وعده هایی که داده اند، عمل کنند.