داستان «درخت های بی سایه» از زمان حال زندگی «سایه» در چهل سالگی اش آغاز می شود. ولی طولی نمی کشد که او با مرور خاطراتش ما را با خود به دوران کودکی اش می برد- به خانه باغ بچگی هایش. «سایه» کودکی تلخی دارد. زندگی پدر و مادرش عاری از عشق است. پدرش-«بابا ایرج»- اکثرا در آلمان زندگی می کند و هیچ وقت نیست تا «سایه» بتواند حضور و عشق پدر را تجربه کند. «مامان بتی» مادر «سایه» که عشق و توجهی از همسر نصیبش نشده، تمام هم و غمش این است که زیبا و دلربا باشد. حوصله کسی غیر از خودش را ندارد. اخلاقش تند است و برای خودش دیکتاتوری است. با اهالی خانه سر سازگاری ندارد، حتی با تنها فرزندش «سایه». «سایه» بدون توجه