سال اول راهنمایی بود که با پسر بچه ای به نام عباس همکلاس شدم. اصلاآدم هایی که متفاوت هستند در همان جلسه اول آشنایی، برق نگاه شان طور دیگری است و آدم را می گیرد. این عباس از همان آدم ها بود که برقش من را گرفت. سه، چهار روز بیشتر از کلاس بندی نگذشته بود. پایه اول راهنمایی مدرسه ما 12 کلاس داشت و من افتاده بودم کلاس 8/1.

عباس هم در همان کلاس بود. قدش از من 10 سانت کوتاه تر بود. کفش کتانی چینی سفید می پوشید، شلوارش را با کمربندی روی کمرش نگه می داشت و معمولاپیراهن چهارخانه ای به تن داشت که خیلی نو نبود. با همه اینها عباس آنقدر تمیز و آراسته بود که خیلی ها دوست داشتند شبیه او باشند.