«امیرهوشنگ ابتهاج» (ه.الف.سایه) نه در ردیف شاعرانی قرار می گیرد که بی توجه به دنیای پیرامون خود فقط بازتاب دهنده غم ها و شادی های شخصی خود هستند و نه در زمره شاعرانی که صرفا به مسائل سیاسی و اجتماعی توجه نشان داده اند. دیوان او نمایشگاهی است که می توان در آن هم امیال و عواطف و زخم ها و التهاب های عاشقانه شخصی را به روشنی دید و هم دردهای اجتماع و بیم و امید و شکست ها و بن بست های سیاسی را به تماشا نشست. او با خودش و مخاطبش صادق بوده و ادای آنچه را که نیست درنیاورده است. از دردی که نداشته حرف نزده و هر چه در سر داشته و دلش خواسته گفته است. سایه اگر چه با حساسیت و علاقه ای خاص تحولات جامعه و سیر جریان های سیاسی را دنبال کرده است اما نخواسته با اپوزیسیون نمایی و حرف های تند و رفتارهای نمایشی جلب توجه کند. او نخواسته از هیچ راهی جز از طریق هنرش که بسیار هم در موردش سختگیر است دیده شود پس بی اینکه بر موج احساسات و هیجانات زودگذر جامعه سوار شود، بی نک و نال و غرولند و بی شلوغ بازی شعرش را گفته و البته حرفش را هم زده و آنچه باید می گفته را گفته است. سایه با وجود گرایش سیاسی اش، هنرش را نفروخته است. او تریبون هیچ کس جز خودش نیست. او سخنگوی خودش و باورداشت های خودش است.سخنگوی عواطف، عقاید و فهم سیاسی خودش است. او برای گرفتن تایید از کسی و برای کف زدن دیگران شعر نگفته و نمی گوید. همان طور که مخالفت و خوش نیامدن دیگران اثری بر او ندارد.

اگر هنر را آینه ای بدانیم که بیننده در آن می نگرد تا خودش، عواطفش، خشم ها و نفرت ها و امید و یاس و درماندگی اش را ببیند، شعر سایه به خوبی توانسته است از عهده این کار برآید و آینه ای رو به روی بخش بزرگی از مخاطبان شعر فارسی قرار دهد.

علاقه مندان سایه سال هاست که با خواندن شعر او هم لذت عشق و شادی را دوچندان کرده اند و هم بر رنج ها و مصائب شان مرهم نهاده اند.

بیست و سومین جایزه تاریخی و ادبی دکتر محمود افشار یزدی، در روزهای آینده به «امیرهوشنگ ابتهاج» (ه.الف.سایه)؛ سخن سرای نامور ایرانی اهدا می شود.