ملازین العابدین سلماسی که از شاگردان برجسته مرحوم سید مهدی بحرالعلوم بود، نقل کرده که بحر العلوم هر شب در میان کوچه های نجف می گشت و برای فقرا نان و غذا می برد.

پس از مدتی درس خود را تعطیل کرد وگفت دیگر درس برگزار نمی گردد. طلاب مرا شفیع و واسطه قرار دادند، خدمت آن جناب رفتم و عرضه داشتم، چرا درس را تعطیل کرده اید؟!

فرمود: دیگر درس نمی گویم. بعد از چند روزی دوباره طلاب اصرار کردند سبب تعطیلی درس را بدانند، بار دیگر خدمت ایشان رسیده و سوال طلاب را عرضه داشتم، سید بحر العلوم فرمود: من در اکثر شب ها در کوچه های نجف می گردم، ولی هرگز نشنیدم این طلاب در نصف شب به تضرع و زاری و مناجات صدایشان بلند شود، چنین طالب علمی را استحقاق نیست که برایشان درس بگویم.

چون طلاب این سخن را شنیدند همه به خود آمدند و به تضرع و زاری در دل شب روی آوردند و آن عالم زاهد دیگر بار به تدریس مشغول شد.

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند(ابوسعید ابوالخیر)

از: کتاب داستان هائی از علماء؛ به نقل از حوزه نیوز