کودکی های شان در کنار خنکای دریاچه هامون گذشته، با یک عالمه خاطره خوب از آب و ماهی و روشنایی، و نوجوانی شان گره خورده به عطش دمادم و زمین تشنه و خاک تفتیده؛ فقری هم اگر بود دندان هایش هرگز به این تیزی که امروز هست، نبود. خودشان بهتر و بیشتر از هر کسی می دانند که مفری نیست و اگر هم باشد بسته به خودشان است و همت بزرگ شان را می طلبد. شاید به همین خاطر است که بیشتر از آنکه باید و انتظارش را داریم، می دانند و سختکوش تر از آنی هستند که گمان بکنیم. گام های بزرگ و موفقیت های شان را که می بینی به صرافت می افتی که به احترام شان کلاه از سر برداری. این نوجوانان خود را از قعر مشکلاتی بالامی کشند که تصورش