تهران قدیم، شهری قابل درک بود. اما تهرانی که این روزها می بینم، از درک خارج شده است. هر شهری یک محدوده ای دارد. تهران اما محدوده ای ندارد: نه سرآغاز شهر مشخص است و نه پایانش. معلوم نیست از کجا شروع شده و به کجا ختم می شود. اکوسیستم این شهر ویران شده. باغ ها خراب شده اند و همه چیز انگار در این شهر ویران شده و به جای این ویرانی هم، ساختمان هایی سربرآورده اند که هیچ هویتی ندارند و فقط بالارفته اند و نمای کوه را گرفته اند. انگار اختاپوسی روی شهر افتاده تا همه چیز را از بین ببرد: باغ ها، کوچه های قدیمی، خانه های قدیمی، ییلاق ها، درخت ها و هرآنچه آن شهر قدیمی دوست داشتنی و قابل درک داشت، خورده شده، از بین رفته و به جای آنها آپارتمان های ده، بیست طبقه بالارفته است.