مهدی تاج سال ها در لباس های مختلف در تشکیلات فوتبال ایران حضور داشت. او آنقدر باهوش بود که بی صدا و بی حاشیه در پست های مختلف فوتبال کار کند. از دبیر اولی و دبیر دومی و نایب رئیسی فدراسیون فوتبال تا مدیریت در باشگاه های اصفهانی و حتی عضویت در هیات مدیره پرسپولیس. او به دلیل حضور چند دهه ای در سطح اول مدیریت فوتبال ایران به همه فراز و فرودهای آن آشناست. با او صحبت درباره شیوه مدیریت، اشتباه است.

او آنقدر باهوش هست که بداند تیم های موفق را باید قدر دانست. او خوب می داند که فوتسال نیازمند توجهی بیش از این است، بیشتر از جایگاهی که اکنون دارد. او خوب می داند که تیم نوجوانان با چه کمبودهایی به مسابقات قهرمانی آسیا رفت و چه نیازهایی دارد. او خوب می داند که تیم جوانان چقدر مظلومانه کار می کند و اگر با وجود همه این کمبودها بتواند مقامی بیاورد، کارستان شده.

حقیقت این است که عادت کرده ایم تیم هایمان را به حال خود رها کنیم؛ چه موفق باشند و چه ناموفق. تیم امید ما یکی از بهترین و پرمهره ترین تیم های چند دهه اخیر ایران بود، اما در مسابقات مقدماتی المپیک جواز صعود نگرفت و به امان خدا رها شد. کسی از سرنوشت این تیم و بازیکنانش خبر ندارد، اما حق نداریم این جفا را در حق فوتسال و تیم نوجوانان هم روا بداریم. رئیس فدراسیون فوتبال آنقدر باهوش هست که بداند تیم نوجوانان با چه خون دلی به نایب قهرمانی آسیا رسید و فوتسالیست ها چقدر از جان خود مایه گذاشتند تا روی سکوی جهانی برویم. آنها باید مقابل چشم فدراسیون باشند. درست جلوی چشم.