مقصد «سیاه دره» است؛ روستایی در 60 کیلومتری نهاوند. درخت های تبریزی یا به قول محلی ها راجی، درختچه های کلزا و گل های آفتابگردان در تمام طول مسیر دیده می شود. دور و بر جاده سرسبز است و زیبا. از «بالاجوب»، «جعفرآباد» و «فارسبان» می گذریم. روستاهایی پر آب و سبز. فارسبان با زعفران مرغوبش معروف است. همراهانم که خیران نهاوندی هستند، می گویند به خاطر آب زیاد و وجود 15 سراب که از دل زمین می جوشد، اینجا هنوز سبز مانده. خیار، هلو، شلیل و گردوهای وحشی نهاوند معروفند. کمی که جلوتر می رویم تابلوی «کوتاه دره» و «تاریک دره» را می بینم. یکی از همراهان با لهجه محلی می گوید: «از اینجا به بعد می توانی فقر را سیل کنی تا خود خرم آباد.»