ایران، یکی از پیشگامان مدیریت پایدار آب در ناحیه ای خشک از جهان، حال با بحرانی جدی روبه رو است که خود را در خشک شدن دریاچه ها و رودخانه ها، کاهش منابع زیرزمینی و افت کیفیت آب نشان داده و با جیره بندی و قطع آب، ازدست رفتن سطوح قابل کشت و تخریب محیط زیست در حال افزایش است؛ اما درحالی که سیاست گذاران ایرانی تمایل دارند علت بحران موجود را متوجه خشک سالی، تغییر اقلیم و تحریم های بین المللی کنند، آنچه مسلم است مشکلات عدیده آب در ایران ریشه در دهه ها برنامه ریزی غیرجامع و کوته بینانه دارد. مردم، متخصصان و رسانه ها همواره از نشانه های بحران بزرگ آب می گویند بی آنکه بحثی جدی درباره علل و ریشه های آن شکل بگیرد؛ اما مسئله اساسی این است: ریشه های اصلی این بحران در کجاست؟