حداقل نسل من و آن گروه از هنرمندانی که برآمدن هنری آنها به دوران بعد از انقلاب برخورد کرده است، به خوبی به خاطر دارند چگونه در سالیانی طولانی چون جزیره ای تنها و به دور از هرگونه ارتباط با جهان ماورای مرزهایمان، برای یافتن کوچک ترین روزنه ای به دنیای دیگر، مجبور به رویاپردازی در کنج خانه ها یا احتمالاآتلیه هایمان بوده ایم. در دوره ای که نه از اینترنت خبری بود و نه دسترسی به اطلاعات درخصوص آنچه در حوزه های فرهنگی یا تجسمی می گذشت، با چه حسرتی نگاه می کردیم به هرکسی که روزنی به فضای بیرون داشت و برایمان در حد دیده و برداشتش از اتفاقات هنری دیگر ملت ها می گفت و با چه ولعی به هر کلمه و هر نظری گوش