زمان هر چه می گذرد جمعیت عشایر کشور کمتر می شود؛ این را اعدادی که از سال 1245 تاکنون ثبت شده بخوبی نشان می دهد. در این سال 6/38 درصد جمعیت ایران را عشایر تشکیل می دادند که صد سال بعد در سال 1345 این رقم به 5/9 درصد از جمعیت کل کشور کاهش یافت. طبق سرشماری سال 87، عشایر ایران متشکل از 213 هزار و 173 خانوار هستند؛ یعنی معادل 6/1 درصد از جمعیت کل کشور و در حدود یک میلیون و 186 هزار نفر.

کاهش جمعیت عشایری کشور در طول سال ها به کاهش جمعیت دانش آموزان عشایر نیز منجر شده به طوری که طبق آمار اداره کل آموزش و پرورش عشایر سیار کشور در سال تحصیلی گذشته در 23 استان کشور فقط 168 هزار نفر در مقاطع سه گانه ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان تحصیل کردند.

این دانش آموزان در 6120 مدرسه عشایری درس می خوانند که 181 مورد از آنها مراکز شبانه روزی است. البته به علت پراکندگی زیستگاه های عشایر و مسلما حضور آنها در مناطق صعب العبور، تاسیس مدارس عشایری کار دشواری است ولی تاکنون تا آنجا که امکانات اجازه داده برای جلوگیری از بازماندن دانش آموزان عشایری از تحصیل، مدارس دو، سه نفره نیز برپا شده، این در شرایطی است که تا امروز بیش از 700 مدرسه کوچرو نیز لپ تاپ دریافت کرده اند تا بلکه فاصله سخت افزاری میان مدارس عشایری و شهری و روستایی کمتر شود.

با این حال اما کمبود مدارس شبانه روزی و نیز مدارس متوسطه هنوز در مناطق عشایری احساس می شود. این کمبود سبب شده تا دانش آموزان این مناطق بویژه دختران از ادامه تحصیل باز بمانند و به جرگه جمعیت کم سواد کشور بپیوندند.