دولت شبیه آدمی است که یک هفته مانده به جام جهانی باید تیم را ببرد مسابقه.

دولت هم آمده تو زمین، دیده اصلاتیمی در کار نیست. یک عده دارند با واکر راه می روند، یک عده هم چون هشت سال راه نرفتند، پایشان خواب رفته و نمی توانند راه بروند. مربی هم مجبور می شود دو نفر را از نیمکت، چهار نفر را از بین تماشاچی ها، سه نفر را از تدارکات و دو نفر را هم از بوقچی ها صدا کند، که لباس بپوشند و بیایند تو زمین.

مربی رفت جلو دروازه حریف و دید یک نفر بغل تیر دروازه زیر پتو خوابیده، گفت: شما؟

طرف گفت: من اینجام که با دروازه بان حریف مذاکره کنم گل بخوره.

مربی: پس خیلی ظریف این کار رو بکن، نه مثل قبلی ها زمخت.

طرف گفت: باشه. به شرطی که به تماشاچی ها بگی علیه من شعار ندن و تیتر نزنن.

مربی: شعار ندن؟ شانس بیاری سمتت سنگ پرت نکنن، باقیش پیشکش.

خلاصه بازی شروع که می شود، وقتی تیم دولت مدافعان حریف را دریبل می کنند و می رسند به دروازه حریف، می بینند رسانه های مخالف سد دفاعی ایجاد کرده اند.

دولت می گوید ببخشید شما جلو ما را گرفتید و ما نمی توانیم به حریف گل بزنیم، چرا؟

اساتید می گویند: زکی. تا با گل زدن به حریف، مواضع خودمان را تضعیف کنی و ما را از قعر جدول دیپلماسی و اقتصاد ببری بالا؟ تا حریف چشممان بزند؟ عمرا.

خلاصه تحت فشار تیم دفاعی، شش تا از وزرای روحانی مجبور به استعفا و هشت تاشان مجبور به عملیات انتحاری می شوند.

نتیجه؟

صداوسیما در گزارشی ثابت می کند تیم دولت سوراخ است و شش تا گل از 1+5 خورده است. پایان.