کتابخانه ملی مادر همه کتابخانه ها است. هرچقدر آنجا ساز و کار محکم تری داشته باشد، در کتابخانه های دیگر هم تاثیر می گذارد. آنچه در کتابخانه ملی اهمیت دارد، مساله نسخ خطی است. من از

60 سال پیش با کتابخانه ملی ایران سر و کار دارم و در دوره ای رئیس بخش مخطوطات آنجا بودم. اهمیت ویژه کتابخانه ملی هم به خاطر اسناد و نسخ خطی است و خوشبختانه، در دوران حضور آقای صالحی امیری در ریاست کتابخانه ملی، باید اذعان کنم که اوضاع کتابخانه خیلی بهتر شد و تغییر اساسی به خود دید. معاون او، آقای امیرخانی هم توجه افزون تری به نسخ خطی کرد و کار فهرست نگاری هم بخوبی ادامه پیدا کرد. در حال حاضر هم آقای اوجبی کارشناس امور خطی کارهای فهرست را زیر نظر گرفته و امیدوارم فهرست هایی که چاپ خواهد شد، مفید و بی غلط تقدیم جامعه شود. ناگفته نماند روانشاد خانم پوری سلطانی به همراه کامران فانی، در زمینه فهرست نگاری چاپی، کارهای متعددی کردند اما خوشبختانه با وجود فقدان خانم سلطانی این روند، هنوز ادامه دارد.

این یکی از بزرگ ترین کارهای فرهنگی است که در ریاست آقای صالحی امیری و نظارت دکتر امیرخانی انجام گرفته و امیدوارم ادامه یابد. علاوه بر این، اکنون قسمت های متعدد کتابخانه ملی فعال شده است. این اتفاقات، موجب شده تا کتابخانه ملی وظیفه اصلی خود که به اصطلاح کتابدارها، مادر کتابخانه های کشور است به بهترین وجه در این دوره ادامه یابد و مرکزیت خود را حفظ کند و حتی قواعد کتابداری به کتابخانه های دیگر از همین طریق آموخته شد.

البته صالحی امیری علاقه بسیاری به پیشرفت کارهای فرهنگی دارد اما مدیریت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با کتابخانه ملی متفاوت است و آمیخته با مسائل سیاسی است. انتظار من از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که ممیزی را حذف کند. اگر فشار بر عرصه فرهنگ بویژه در حوزه کتاب کمتر شود قطعا وضعیت بهتر می شود. امیدوارم، صالحی امیری با تفکری نو، اوضاع کنونی را سامان بخشد.