یک گونی بزرگ بیش از 50 کیلویی از لباس های برش خورده که کشان کشان به دنبال خود می کشاندش تا در خلوتش به دانه ای هزار یا کمتر به هم وصلشان کند و پولش شام شبی شود و کرایه راهی. این که چیزی نیست، سنگین تر از آن بخت سرنگون و مسئولیت خانواده است که بر دوش هایش می کشد بی این که کسی این بختک را بر گرده اش ببیند.

گونی پارچه های برش خورده، اما بزرگ تر از آن است که از دید کسی پنهان باشد. زن، زن نیست. مرد هم نیست. فقط یک نیروی کار است. نمی دانم، می توانم بگویم زنده است یا حتی زنده هم نیست. در چهره اش نه رنگی است و نه فروغی. گویی خونش خشکیده است و زنانگی اش جایی زیر همین بار سنگین دفن شده است.