از دالان های پرپیچ وخم بازار که رد می شویم، افسون دفترچه کوچکش را درآورده و در حال شمردن است. ساعت از 9 گذشته و مغازه دارها تازه یکی یکی کرکره هایشان را بالامی کشند و ظرف های بزرگ املت و نان بربری به وسیله شاگردهای افغانستانی داخل حجره های کوچک لباس فروشی می شود. از یکی از مغازه دارها می پرسد: «آقا ما دنبال یک مغازه می گردیم که لباس زیر ارزان به ما بدهد». آدرس را می گیریم و افسون می گوید: «شاید باورت نشود که بچه ها لباس زیر ندارند و تصویری هم ندارند که می شود لباس زیر و جوراب داشت. پابرهنه و بی لباس در بین خرابه ها می دوند». جلو مغازه می ایستیم و افسون آمار دختران و پسران «سیاه دره» را می دهد؛ پنج جین جوراب و پنج جین لباس زیر برای دخترها و پسرهای سه تا 16 ساله سیاه دره....