خوشا به حال منصور پورحیدری که با عزت تمام و سربلندی و عاقبت بخیری با دنیا وداع کرد و به سرای آخرت شتافت.برای او که بزرگی و بزرگ منشی درذات و خمیرمایه اش بود نمی شد تصوری غیر از این داشت. منصور پورحیدری در زندگی خویش، چه دراوج دوران قهرمانی اش و چه در دوره معلمی و مربیگری، شرافت، ادب، راستی و جوانمردی را نه در شعار بلکه درعمل ورفتار و گفتار معنا کرد و توانست به عنوان یک الگوی ورزشی تمام عیار راه درست زیستن وشرافتمندانه زندگی کردن را به دیگران بیاموزد.منصور پورحیدری دلی زنده به عشق داشت. عشق به مردم، عشق به ورزش و عشق به اعتلای نام ایران و همین عشق بود که مسیر زندگی پرافتخاراورا رقم زد. عشقی که او را حتی در دوره بیماری و تا آخرین لحظه حیاتش با ورزش و با مردم همراه ساخت و اجازه نداد حتی لحظه ای فاصله و جدایی در آن ایجاد شود.منصور پورحیدری درشرایطی با زندگی وداع کرد که همه اطرافیان و مردمی که دوستش می داشتند با چشمانی اشکبار دعاگوی سلامتی اش بودند وچه رضایت و سعادتی برای این مرد بزرگ از این بالاتر که در شرایط و لحظات جانکاه بین مرگ و زندگی، همه را دست به دعا دید و چشم از جهان فروبست.برای آمرزش وآرامش روح بزرگش دعا می کنیم و بهشت برین را برایش آرزومندیم.