با مرحوم «محسن سیف» فعالیت مان را از نیمه دوم دهه 1340 در مجله فردوسی به همراه آقای الوند، دکتر ژاله مهدوی و تعدادی دیگر آغاز کردیم. تا به امروز من ایشان را می شناختم. یعنی نزدیک به 50 سال از دوستان نزدیک یکدیگر بودیم. سیف، انسان خیلی خاصی بود. او یکی از افراد بی حاشیه ای بود که کمتر منتقدی می تواند مثل او بی حاشیه باشد. در زندگی سیف حاشیه، حسادت، پول، کار و زد و بند جایی نداشت. او عضو هیچ باند و گروهی در مطبوعات نبود. و به همین علت در مقام یک منتقد حرفه ای با اکثر مطبوعات سینمایی مشغول به کار بود. خصوصیت او سادگی و آرامشی بود که در زندگی اش داشت. قبول دارم که محسن سیف در میان اهالی خارج از سینما جزو منتقدانی نبود که اسم او بر سر زبان ها باشد اما دلیل این امر بی حاشیه بودنش بود. سیف زندگی خصوصی بی حاشیه ای داشت و کمتر کسی در این زمینه اطلاعی دارد. در واقع او زندگی ساده و یک خطی بدون حاشیه ای داشت و خیلی از این بابت، انسان تنهایی بود. او اهل جنجال و جایزه نبود. سیف آرام به دنیا آمد، آرام زندگی کرد و آرام هم فوت کرد. او ساکت، آرام و بی حرف و حدیث بود. هیچ کس عصبانیت او را ندیده است. اما مودب بودن او را همه دیده اند. اصلاچارچوب کاری آقای سیف بی حاشیه بودنش بود. و همین مورد باعث شده که هیچ کس راجع به ایشان نتواند یک رسوایی اخلاقی، مالی، سیاسی و... بگوید. هرچه بود و داشت در انزوا بود. چرا که شخصیت منزوی داشت. مرحوم سیف با همه نشریات کم و بیش تا همین اواخر کار می کرد. کمتر نشریه ای است که با ایشان در ارتباط نبوده باشد. چرا؟ چون سیف تیمی و باندی برخورد نمی کرد. سیف یک نویسنده حرفه ای بود که شغل دیگری جز نویسندگی در عالم مطبوعات نداشت. سیف کتابی درباره فیلمنامه نویسی به اسم «الفبای فیلمنامه نویسی»و کتاب دیگری هم با موضوع دیکشنری برای کارگردانان سینما در دو جلد دارد. اگر بخش سینما را در زندگی سیف نادیده بگیریم، بیشترین کار و ارتزاق او از طریق کار کتاب کودکان بود. او منتقد حرفه ای و بی حاشیه ای بود.

روحش شاد و یادش گرامی.