تابه حال فکر نکرده ام که اگر روزنامه نگار نمی شدم، قرار بود چه شغلی را انتخاب کنم؛ راننده پراید یا مهندس یک شرکت؟ شاید همین فکرنکردن به یک شغل دیگر، دلیل ناگفتنی رضایتم از جایی باشد که در آن قرار دارم، اما خشنودم از اینکه روزنامه نگارم، خشنودم به جهانی وارد شدم که به من کمک می کند به درک و دریافتی تازه برسم و نگاه تحلیلی تری نسبت به دنیای پیرامونم داشته باشم. خوشحالم که روزنامه نگاری به من فرصت داد کنجکاوی را بیاموزم و با تانی و تامل به پدیده های اطرافم بنگرم و اگر فرصتی دست داد، در انتقال تجربه ها و دانش افزایی در جامعه ام قدمی بردارم. در این مسیر، کوچکی یا بزرگی قدم مهم نیست، مهم این است که مسافتی از راه طی شود و رسانه با آنچه که رسالت خود تعریف می کند، در این راه، همراه مخاطب باشد. قطعا که رضایتم از روزنامه نگاربودن، یک رضایت نسبی است، نه به این خاطر که به تمام آرزوهایم رسیده ام بلکه به این خاطر که امیدوارم حضور در کار رسانه، این نتیجه را به بار آورده باشد که مخاطب رسانه ها، با درایت بیشتری به سمت درک و فهم رویدادهای اطرافش برود و اگر این طور شده باشد، خرسندی بزرگی از آن من خواهد بود.

حالاکه نمایشگاه مطبوعات دایر است و احتمالاشما از این فرصت برای طرح چنین پرسشی استفاده کرده اید، مخاطبان رسانه ها هم فرصتی خواهند داشت تا با مراجعه به نمایشگاه،؛ بیایند، ما را ببینند، ما را بشنوند، ما را دریابند و شاید همین دیدوبازدید، فرصت یک بازبینی دوباره را برای دو سوی این رابطه فراهم کند؛ در یک سو، روزنامه نگاران که باید در این روزها، گوش شنوایی برای نقد و نظرها و احتمالاحرف وحدیث های مخاطبانشان داشته باشند و از سوی دیگر، مردم که با حضور در نمایشگاه، این فرصت را خصوصا برای رسانه های مکتوب ایجاد می کنند که برای بهبود این رابطه راهکارهایی تازه تر بیابند. در پایان، شاید فقط یک آرزو باقی مانده باشد؛ آرزو می کنم فضای رسانه ای ما، فضایی مساعدتر و مهربان تر و کاراتر از همیشه باشد.