خاطره ها نه وقت شناسند و نه موقعیت شناس. گذرشان به ذهن می افتد گاهی بدون قید زمان و مکان. اما برخی موقعیت های زمانی و مکانی خاطره سازند و خاطره خیز؛ جاده های شمال، ایستگاه های قطار، صندلی های اتوبوس و سالن های سینما. دیدن شان حتی در پلانی از یک فیلم پرکشش و هیجان هم با هجوم خاطره همراه است. اصلا خاطرات، خود خاطرخواه فیلم و سینمایند. هر سالن سینما آلبومی از خاطرات است و هر صندلی اش صندوقچه ای از اسرار رقم خورده بر آن. بخشی از شیرینی نقل خاطره بزرگان به همین پرده های سینمایی گره خورده است. «سینماهایی که زمانی بودند و حالانیستند مثل سینما «رادیوسیتی»، تا سینماهایی که چون ققنوس از خاکستر خود برخاستند، مانند سینما «کاپری»*؛ سینمایی که اگر چه به ماه تولدش یعنی «بهمن» تغییر نام داده است اما شناسنامه اش در خاطرات قدیمی های سینما رو، به نام «کاپری» و فیلم هایی ثبت شده است که سر در اختصاصی این سینما بود از «زنجیری» و «قیامت عشق» و «طلوع» تا «سوته دلان». فیلم هایی که به صورت اختصاصی در این سالن اکران می شد و مردم برای تماشای آنها باید ساعت ها در صف منتظر می ماندند.

سینمای ضلع شمال شرقی میدان انقلاب (24 اسفند سابق) این روزها دوباره در انتظار صف های شلوغ تماشاگران است تا خاطره ببیند و خاطره بسازد. چهره مکدر شده این سینما از دو خاطره تلخ آتش سوزی در تلاش برای لبخندی دوباره است. صندلی هایی که روزگاری قربانی تیغ نارضایتی تماشاگران از فیلم های به نمایش درآمده شدند حالاقرار است نو نوار شوند و بر سنگینی وزن خاطره بر خود ببالند. بازسازی سینما بهمن از اول آذرماه آغاز می شود تا این سینمای 51 ساله همزمان با سی و پنجمین ضیافت سینمای ایران تولد دوباره اش را جشن بگیرد.

* بخشی از یادداشت محمد رحمانیان برای نمایش اپیزودیک «سینماهای من» که قسمتی از آن به سینما «کاپری» اختصاص داشت.