محسن سیف همیشه نویسنده بود. خودش می گفت تا حالاریالی از راهی جز نوشتن، درآمد نداشته است. این ادعا یعنی اعتراف به یک عمر سختی و یک عمر گرفتاری. در سرزمینی که نوشتن کم بهاترین کار ممکن است و اندیشمندان شرافتمند، میلیون ها بار کمتر از تاجران یک شبه یقه سفید درآمد دارند، اکتفاکردن به نویسنده بودن و اکتفاکردن به شرافتمندبودن، خودکشی است. محسن سیف، بی حاشیه ترین آدمی بود که می شود تصور کرد، خالص و بی ریا و انسان. بی آنکه بخواهد دیده شود، بی آنکه بخواهد کارش را سبک بشمارد و بی آنکه ذره ای از اصولش کوتاه بیاید. یک بار در جلسه داوری انجمن منتقدان در بخش فیلم های مستند، با یکی دیگر از داوران به اختلاف