به نقل ازقاسم بن ابراهیم الرسی (246-169)بزرگترین عالم کلامی جهان اسلام در سده های دوم و سوم هجری در «تثبیت الامامه» هفتم صفر مصادف با ولادت هفتمین حجت حق امام موسی کاظم(ع) است وعلمای بزرگی همچون فتال نیشابوری در «روضة الواعظین»، شیخ طبرسی در «اعلام الوری» و ابن شهر آشوب در «المناقب» به این قول اعتماد و آن را روایت کرده اند. هفتمین خورشید امامت درواپسین ایام زعامت امویان در خاندان رسالت متولد شد. پدرش امام صادق(ع) او را به نشانه تداوم راه انبیا «موسی» نامید ودر تعلیم و تربیت فرزند چنان تدابیری اندیشید تا در شرایط پیچیده ای که افق آینده را تیره و تار می ساخت، ارزش های مکتب توحیدی اسلام درپرتو وجود روشنگر فرزندش(ع) از خطرتحریف، انحراف و تباهی مصون ماند. امام موسی کاظم(ع) نیز پس از عهده دار شدن مسئولیت رهبری و هدایت مسلمانان، باایجاد جریانی فرهنگی مردم را با حقایق دین آشنا ساخت واز میراث مکتب محمدی(ص) پاسداری کرد. این در حالی بود که در دوران امامت آن حضرت(ع) اصالت های دینی از هر سو مورد تهدید قرار داشته و مسلمانان در معرض سقوط معنوی و وادادگی بودند.امام موسی کاظم(ع) با چاره اندیشی برای مقابله با مفاسد اخلاقی و کژاندیشی دینی ضمن آموزش تعالیم دین به مسلمانان، با سلوک معنوی و هیبتی ایمانی، همچون خورشیدی روشنی بخش، قبله عارفان و الگوی پرهیزگاران شده ونمونه عالی رفتار مسلمانی را دربرابر چشم مردم قرارمی داد. آن حضرت(ع) با شناخت دقیق از نیازهای جامعه به تربیت جمعیت صالحان پرداخت تا ویژگی های اخلاق عملی را در جای جای جغرافیای اسلامی معرفی و منتشر سازند.هدف از تربیت چنین جمعیتی صیانت از حریم شریعت نبوی و ارائه الگوهای عینی بود تا زمینه ایجاد دگرگونی در اجتماع مسلمانان فراهم آید و الگو ها و معیار های مناسب و شایسته ای که ریشه در مکتب داشتند و از سرچشمه زلال مکتب سیراب می شدند ارائه شود.