شاید آنچه شیخ جعفر شجونی از خود به یادگار گذاشت، شخصیتی از یک مبارز انقلابی بود که همواره انقلابی سخن می گفت و محافظه کاری را برنمی تابید ولو مورد شماتت و سرزنش دیگران قرار گیرد.

همه «شیخ جعفر شجونی» را به صراحت لهجه در مسائل سیاسی می شناختند. او در بیان نظراتش با کسی تعارف نداشت و همواره در مواجهه با رقبای سیاسی خود، انتقادات تیز و تندی می کرد.

شاید صراحت لهجه شیخ جعفر شجونی و عدم محافظه کاری او در بیان نظراتش، متاثر از همراهی با «نواب صفوی» بود. وی در توصیف نواب می گفت: «نواب مردی شجاع، مبارز و رشید بود. از نظر عزت نفس و مبارزه شیردل، فداکار و مخلص اسلام بود، شدیدا با بدعت مخالفت می کرد و معتقد بود که باید با بدعت رضاخان مبارزه کرد.»