براساس پژوهش های اجتماعی، حاشیه نشینی در کشورمان، سابقه ای 95 ساله دارد و اهداف مهاجرت به کلانشهرها از نخستین سال ها تاکنون هیچ تغییری نکرده است. نبود شغل و بسته شدن درهای معیشت از یک سو و تجمع امکانات در شهرها، مهم ترین بهانه ای بوده و هست که حاشیه نشینان را به تحمل شرایط سخت زندگی در حومه شهرها وادار می کند. بسیاری از افرادی که در حاشیه شهرها با کمترین تسهیلات و امکانات زندگی ساکنند، دائم به مناطق مرکزی شهرها در رفت وآمدند، اما توان اسکان در این مناطق را ندارند. بنابراین، فقر و شکاف طبقاتی از جمله معلول های توسعه حاشیه هاست. از طرفی، وقتی افراد به تفاوت سطح زندگی خود با دیگران پی می برند،