فوتبال ایران ماه هاست که بهترین تیم فوتبال مردان آسیا در رنکینگ فیفاست. دقیقا از نوامبر 2013 تا کنون ما به صدر بازگشته ایم و مانند دفعات قبل، این بار صدر را به رقبا نداده ایم و 36 ماه است در صدر جدول آسیا هستیم.

اما این آمار فدراسیون جهانی، کوچکترین ارزشی برای کنفدراسیون فوتبال آسیا ندارد. سال هاست AFC فوتبال ایران را نمی بیند و به آن توجه نمی کند. شاید هم دلیلی ندارد به فوتبال ما توجه شود. سال هاست که کوچکترین سهمی در مراسم بهترین های قاره آسیا نداریم. یاد روزهایی که کنفدراسیون فوتبال آسیا، توپ طلای بهترین بازیکن آسیا را به بازیکنان ایرانی می داد، به خیر. سال 96 خداداد عزیزی مرد سال فوتبال آسیا شد و علی دایی هم جایزه دوم را گرفت. در سال 97 خداداد عزیزی و کریم باقری در جمع 3 بازیکن برتر آسیا بودند. سال 1999 علی دایی، سال 2003 مهدی مهدوی کیا و سال 2004 علی کریمی بهترین بازیکن سال آسیا شدند و از آن سال تاکنون سهم ایران از مراسم بهترین های آسیا، فقط پوشش خبری مراسم است!

به طور قطع باید گفت از زمان روی کار آمدن شیخ سلمان، هیچ سهم و تاثیری در معادلات فوتبال آسیا نداشته ایم و مشخص نیست تا چه زمانی باید به تقسیم افتخارات فوتبال آسیا بین کشورهایی آسیایی منهای ایران رضایت دهیم. البته امیدواریم این انزوا، موجب شود نگاهی به عقب ماندگی های محسوسمان در بخش زیرساخت ها بیندازیم و فکری برای جبران این عقب ماندگی کنیم.

*دبیر گروه ورزش