اگر قرار باشد وضعیت فعلی کتاب و کتابخوانی در کشورمان را به یک بیماری تشبیه کنیم درست مانند این است که به آنفلوانزایی شدید مبتلاشده باشیم. برگزاری هفته کتاب و اختصاص روزی به همین نام در تقویم ملی کشور، همچون درمانی است که قدری از مشکلات این بیماری می کاهد. با وجود این، تنها مسکنی موقتی است و نمی توان از آن به عنوان راهی برای درمان، انتظار چندانی داشت. برگزاری هفته کتاب یا برنامه هایی که در خلال آنها مردم به مطالعه دعوت می شوند تمهیدات خوبی هستند اما قادر به حل مشکلات نیستند. متولیان فرهنگی- آموزشی کشور باید با برنامه ریزی های کلان، مردم را متوجه ضرورت کتابخوانی کنند. متاسفانه ما ایرانیان مردمی شفاهی هستیم و این مساله هم ریشه های تاریخی- فرهنگی دارد. برای تغییر جامعه مان از شفاهی به مکتوب باید چشم هایمان را بشوییم و به گونه ای دیگر به اطرافمان نگاه کنیم. البته نمی خواهم بگویم چنین تمهیداتی که در هفته کتاب شاهد اجرایی شدن آنها هستیم از بین بروند؛ به هر حال این برنامه ها هم منجر به جذب برخی مخاطبان می شوند. اما نمی توان منکر تاثیر موقتی شان شد. مسئولان باید کاری کنند تا مردم ارزش متن و کتاب را درک کنند و این هم تنها با تربیت مخاطبان کتابخوان از سنین بسیار کم میسر می شود.