«من، بی تو چیزی نیستم، جز/ پرده بی آفتاب جز/ رختخواب کهنه و لیوان آب و قرص خواب»، به خودم دروغ نمی گویم. بیماری بعد از مدت ها مقاومت، دوباره جدی شده است. باید کاری کنم. باید باور کنم نیاز به استراحت دارم. دیشب باز حمله داشتم، اما این بار وسط یک قاره غریب. حسابش از دستم در رفته است. تنها نبودم، اما بودن ها تفاوت دارد. تنهایی در درونم موج می زد. خستگی، بی خوابی، فشار روانی و سردرگمی میان رویا و واقعیت، دختر ایده آل گرای قصه را از پا درآورد. کسی در ظاهر باور نمی کند، اما پاهای من امشب توان راه رفتن هم ندارند. بینایی ام کم و زیاد می شود و با وجود دو مسکن و قرص های ضدعوارض، دمای بدنم به شدت نوسان