(بدان ای سالک راه حق!) پسرم! گناهان را، هرچند کوچک به نظرت باشند، سبک مشمار «انظر الی من عصیت» و با این نظر، همه گناهان، بزرگ و کبیره است. به هیچ چیز مغرور مشو و خدای تبارک و تعالی را که همه چیز از اوست و اگر عنایت رحمانی اش از موجودات سراسر عالم وجود لحظه ای منقطع شود، اثری حتی از انبیای مرسلین و ملائکه مقربین باقی نخواهد ماند... در هر حال، حضور او را فراموش مکن و مغرور به رحمت او مباش، چنانچه مایوس نباید باشی.

و مغرور به شفاعت شافعان مباش که همه آنها موازین الهی دارد، و ما از آنها بی خبریم.

مطالعه در ادعیه معصومین و سوز و گداز آنان از خوف حق و عذاب او، سرلوحه افکار و رفتارت باشد. هواهای نفسانی و شیطانی نفس اماره ما را به غرور وا می دارد، و از این راه به هلاکت می کشاند.(1)