در فیلمی که احمد طالبی نژاد درباره موج نو سینمای ایران ساخته، شهرام مکری، کارگردان «ماهی و گربه»، از روزگاری در آینده حرف می زند که شاید فوت وفن های شکلی از فیلم ها حذف شود؛ زندگی بی هیچ آرایش و رنگ ولعابی به هستی خالص و دست کاری نشده اش برگردد و نوع دیگری از هنر به وجود آید. نمی دانم این پیش بینی مکری چه هنگام تبدیل به یک جریان مسلط می شود.

اما نشانه های چنین گرایشی از سال ها قبل در سینمای ایران وجود داشته و حالاهم اینجا و آنجا به چشم می خورد (مثلادر ساخته های کاهانی یا داوودنژاد، که مکری هم از او مثال می زند، یا تا اندازه ای در فیلم هایی از قبیل «ابد و یک روز» و «نفس»).