فیدل کاسترو اگرچه در دهه 1950 میلادی در صحنه تاریخ ظاهر شد و نامش با مارکسیسم گره خورده است، اما یک مارکسیست لنینیست به معنای دقیق کلمه نبود. او و سایر رهبران کوبا، آشنایی عمیقی با اندیشه های مارکس نداشتند. اینکه مارکسیسم را به عنوان ایدئولوژی مبارزه انتخاب کردند، دلیلش احترام و وجاهت مارکسیسم نزد روشنفکران و مبارزان جهان سومی از اوایل قرن بیستم بود. کاسترو بیشتر مجذوب تلالو انقلابی و ضد امپریالیستی مارکسیسم بود. با این حال، کاراکتر کاسترو و چه گوارا در دهه های 60 و 70 میلادی تاثیر عمیقی بر رهبران انقلابی در سرتاسر جهان به ویژه در جهان سوم بر جای نهاد. شخصیت کاسترو بر انقلابیون ایران هم، چه چپ ها چه مذهبی ها، تاثیر قابل توجهی داشت. در آن دوران، کاسترو و چه گوارا جزو بت های روشنفکران انقلابی جهان و ایران بودند.