همه اهل محل انتظارشان را می کشیدند. همه می دانستند که در خانه «اسماء» جشن تولدی برپاست. اما این را هم می دانستند که این جشن با همه جشن های دیگر متفاوت است. دو پزشک فوق تخصص میهمان اسماء کوچولو بودند[!] و قرار بود آرزوی اسماء را برآورده کنند. تخصص این دو پزشک با تخصص همه پزشکانی که در این یکی دو ساله برای درمان این دختر تلاش کرده بودند، متفاوت بود. تخصص آنها نشاندن لبخند بر چهره درد کشیده کودکانی است که با بیماری مهلک سرطان مبارزه می کنند. اسماء از مدتی قبل وقتی پزشکان بیمارستان شفا از درمانش ناامید شدند به خانه بازگشت و از آن روز سکوت کرد. سکوتی که برای پدر و مادر اسماء هر ساعتش صد سال می گذشت.