در سال های اخیر، خبرهایی که از متن و حاشیه میادین ورزشی مخابره می شد، خبرهای خوشایندی نبود. هر روز یاس بیشتری به جان عاشقان ورزش ایران ریخته می شد چون بسیاری از آنها دوست دارند اگر نتیجه را می دهیم، اخلاق را نبازیم. در روزهایی که آدم های بی سواد و سیاه، با نوچه های خود فضای ورزش را آلوده بازی های مافیایی خود کرده بودند، ترس ورزشدوستان از این بود که آنها آنقدر قدرت پیدا نکنند که تمام اختیار ورزش را به دست بگیرند.

ترس ورزشدوستان از این بابت بود که در روزهای بد ورزش، اخلاق هم همراه با ناتوانی های فنی، گم یا کمرنگ نشود. البته در بعضی روزها این گونه هم می شد و بیم آن می رفت که به عادت تبدیل شود؛ اما خوشحالیم که اتفاقات فرخنده از راه رسید. سارا خادم الشریعه در گرندپری شطرنج بانوان وقتی حال حریفش را (به دلیل بستری شدن دوستش در بیمارستان) مساعد ندید، به درخواست او برای تساوی رضایت داد تا نام او بسرعت به تمام دنیا مخابره شود.

کریم انصار ی فرد وقتی در لیگ یونان گل زد، آن گل را به هم تیمی مصدومش تقدیم کرد، رامین رضاییان و کریم باقری پتوی خود را به هواداران معلول دادند که از سرما اذیت می شدند و در نهایت علیرضا جهانبخش که بعد از گل خود در لیگ هلند، برای همدردی با مردم ایران در غم از دست دادن عزیزانشان در دو فاجعه بمبگذاری حله و حادثه تصادف قطار شادی نکرد و دست های خود را بالاگرفت. این خبرها و بخصوص تراکم آنها در این روزها، خوشحالمان می کند.

یادمان نرود ما برای ورزشی تلاش می کنیم که تختی و پوریای ولی را نه در افسانه که در واقعیت دید و وجود خود را با نفس آنها متبرک کرد. کاش هر روز این تعداد اتفاق خوب می افتاد و هر روز اخلاق را بیشتر از روز قبل لمس می کردیم. ورزش ما با این خبرهای خوب نفس می کشد. کاش نسل آدم های خوب و فهمیده در ورزش ما هر روز بیشتر و بیشتر و ریشه جاهل مسلک ها خشک شود.