به رفیق چشم آبی قدیمی ام؛ رضا جان

می بینی رضا؟ دارم از آن نامه های عهد ماضی برایت می نویسم. نوشتن نامه در عصر اینترنت، با آن فضای کهکشانی و بازیچه های جورواجورش، یعنی شکستن سد سکندر، یعنی باطل کردن جادو و جنبل مدرنیته. چقدر دردناک است که جوان های ما- قریب به اتفاق شان - فقط بزک های این عفریتۀ مکار را می بینند، برایش غش می کنند و متاسفانه با دستاوردهای سازنده اش، خیلی سروکار ندارند.

دکتر جان! من هرگز به اندازۀ تو، علیه عادت های مخرب، جسور و طغیانگر نبودم، با این وجود نمی خواهی به خاطر همین یک ذره جسارت، برای برداشتن قلم و نوشتن نامه، تشویقم کنی؟! اگر با من هم نظر بودی و حالش را داشتی، خواهشا طوری برایم «هورا» بکش که صدایت تا اینجا دارالمرز گیلان برسد!