هشتم ربیع الاول – امروز- مصادف با شهادت یازدهمین اختر تابناک سپهر امامت و هدایت، امام حسن عسکری(ع) است. امام جوانی که در 28 سالگی به دنبال ناکامی عباسیان از بازداشتن وی از برنامه ها، فعالیت ها و تاثیر گذاری هایش براجتماع، به نحو ناجوانمردانه ای به امر خلیفه وقت - معتمد عباسی - به شهادت رسید. دوران امامت امام حسن عسکری(ع) به دلیل انتقال عصر «امام حاضر» به دوران «امام غایب» از اهمیت بسیاری برخوردار است. آن حضرت(ع) با پرداختن به موضوع «مصلح جهانی» و تبیین مفاهیم «مهدویت»، همچنین در عرصه عمل، استتار میلاد مصداق عینی آن و صیانت از جان مهدی موعود(عج)، نورامیدی فراسوی حیات بشری تاباند تا در تاریک ترین و ظالمانه ترین مقاطع تاریخی، باور مومنانه به استقرار عدالت جهان گستر، نوع انسان را از تکاپوی حق طلبانه و عدالت خواهانه باز ندارد و همواره افق روشنی پیش روی بشریت گشوده باشد. امام حسن عسکری(ع) با تلاش هوشمندانه، ضمن دور کردن تردید از ذهن پیروان پیرامون مهدویت، فاصله 250 ساله بعثت تا غیبت را مرتفع کرد و رسالت محمدی(ص) را حیاتی دوباره بخشید. آن حضرت(ع) این مهم را در شرایطی سامان بخشید که از سوی دستگاه عباسی تحت نظارت دائمی قرار داشته و تلاش وافری برای مختل کردن برنامه های حضرتش به کار گرفته می شد و با حصر خانگی توان بسیاری صرف عدم ارتباط جانشین برحق رسول خدا(ص) با طبقات مختلف جامعه می شد. در چنین شرایطی امام حسن عسکری(ع) باوجود دشواری های بسیار، فرآیند دفاع از شریعت نبوی، مبارزه با بدعت ها و هدایت گمراهان و تردیدگران را با جدیت تمام پی گرفته و مسلمانان را برای عصر غیبت آماده کرد. آن حضرت(ع) برای پاسخگویی به نیازهای فکری، روحی و مادی مسلمانان سازمان مستحکمی از وکیلان قابل اعتماد به وجود آورد تا دوران امامتش با کمترین آسیب طی شود و کام مسلمانان از دانش و حکمت سرشار نیز شیرین باشد.