وطنم تلخ ترین مادر دنیا است. روزی که گذاشتیمش و آمدیم. زیر خون، گلوله و آتش رهایش کردیم و جان مان را گرفتیم کف دست و فرار کردیم. یک تکه مان ماند همان جا در کابل، یک تکه مان در هرات و یک تکه در هلمند. تکه های دیگرمان را برداشتیم و آمدیم به جای دیگر. هزار بار تکه های مان را برداشتیم و رفتیم. کوله بار نداشته مان را از این شهر به آن شهر کشیدیم. تن وطن مان زخمی می شد و ما اینجا زخمی تر جان می کندیم برای زنده ماندن.

شبی سرد که کابل زیر آتش بود، بچه ها را به دندان گرفتیم و زار و زندگی را گذاشتیم و زدیم به دل راه. زیر گلوله و آتش، جان مان را برداشتیم و رفتیم، روزها و شب ها می رفتیم. مردها به صف