مشارکت جویی و شفافیت، دو مولفه کلیدی در فرآیند تصمیم سازی و تصمیم گیری برای تخصیص بهینه منابع جامعه، پیشگیری از فساد و نیل به توسعه یافتگی است. تجربه بشری نشان داده است اجماع ذینفعان و رضایت نسبی آنان در بررسی و تصمیم گیری درباره موضوعات مشترک علاوه بر تامین جامعیت در تصمیمات به پایداری بیشتر آن نیز منجر می شود، هزینه اجرای تصمیمات را کاهش می دهد و سرمایه اجتماعی را تقویت خواهد کرد. الگوهای تصمیم گیری مشارکت جویانه، به درک مشترک جامعه از مسائل اصلی و راه حل آنها می انجامد. چنین الگوهایی به تعمیق رابطه دولت – ملت و ارتقای ظرفیت گفت وگوی ملی منجر می شود و اعتمادآفرین است. نهادینه شدن چنین فرآیندی