یک خانه قدیمی، انتهای کوچه مریخ، چند قدم مانده به خیابان سنگفرش شده 17 شهریور، یک جای دنج و خالی ازماشین که سکوت این روزهایش به قول مردم وکسادی این اواخرش به زعم کاسب ها، آرامشی به این حوالی بخشیده است. قرارمان اینجاست. یک خانه قدیمی نماآجری در حصار آپارتمان های کوتاه و بلند، یک نوستالژی دوست داشتنی.

در باز می شود به روی حیاطی کوچک و ساکت و دری کوچک ما را وصل می کند به نشیمنی جمع و جور و گرم. خانه کم نور است و لامپ ها همه خاموش، ما که می آییم ولی چراغ ها روشن می شود. «نور، کتاب و کاغذ را خرد می کند.» این را میزبانمان می گوید؛ محمدرضا تهرانی، پیرمردی موی سپید کرده اما سردماغ که با پیرمردهای همدوره اش فرق های اساسی دارد.