داستان بلند «بیرون از گذشته، میان ایوان» با شعری از خواب و خیال و صدا آغاز می شود و اندوهی عمیق در خود دارد. نویسنده به عنوان راوی، شخصیت داستانی خود را این طور معرفی می کند: «نیست... به گمانم دوباره شبانه جسته و رفته از میان کاغذها. باز مداد سیاه را با خودش برده. لابد نگران بوده ننویسمش.» و این گونه وارد متنی می شویم که از روال معمول شخصیت پردازی بهره نبرده بلکه شخصیت داستانی آن در حال بیرون آوردن قدرت از دست نویسنده است و نیامده او را به استیصال کشانده است. پس راوی اول شخصی است که از همه چیز آگاه است، یک آفریننده که شهرزادوار خواننده را غافلگیر می کند و خود نیز توسط شخصیت هایش غافلگیر می شود.