مجلس شورای اسلامی جزئیات لایحه ای به نام «برنامه ششم توسعه» را بررسی می کند که ماهیتش کشکولی از مواد غیرمرتبط و غیرمنسجم است. فارغ از ارزیابی تک تک مواد، باید گفت سال هاست که نگارش برنامه های جامع (که ده ها هدف و صدها اقدام را بدون اولویت در تمام بخش ها مطرح می سازد) شیوه ای غیراثربخش و ناکام در نظام های موفق برنامه ریزی تلقی می شود. سرنوشت برنامه های پنج ساله ایران نیز این تجربه را تائید می کند.

حال اگر مختصات ماشین برنامه ریز و اجرا در ایران یعنی کیفیت پایین تدوین لایحه در سازمان برنامه، علاج نکردن معایب بروکراسی و فساد، نبود شاخص و سازوکار پاسخگویی، جدی نبودن مجلس درباره عدم اجرای قانون،