تحولات حلب به عنوان نقطه عطفی در شکل بندی های منازعه امنیتی سوریه تلقی می شود؛ منازعه ای که ماهیت هویتی داشته و تحت تاثیر کنش حمایت گرایانه بازیگران منطقه ای برخی از قدرت های بزرگ، زمینه ایجاد فضای بحرانی و آشوب را اجتناب ناپذیر ساخته است.

آ شوب در شرایطی شکل می گیرد که نیروهای گریز از مرکز، نقش محوری در سیاست منطقه ای و الگوی کنش راهبردی ایفا می کنند. روندی که می تواند زمینه های لازم برای ایجاد نشانه هایی از دولت شکننده را به وجود آورد. ساخت دولت شکننده در دوران بحران با پیچیدگی های رفتاری قابل توجهی همراه می شود. از یک سو برای بقا به جنگ و منازعه مبادرت می کند و از سوی دیگر تلاش دارد تا زمینه های مدیریت بحران را به وجودآورد.