دولت به اسم احیای سازمان مدیریت و برنامه ریزی بر سرکار آمد اما در عمل برنامه نویسی و پایبندی به آن را کنار گذاشت:

روزنامه صبح نو در تحلیلی نوشت: در خرداد 1392 یکی از ایده هایی که به منصه ظهور گذارده شد، بازتاسیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی بود؛ چراکه دولت قبل متهم به بی برنامگی و تضعیف قوای برنامه ریزی کشور بود و نامزد پیروز بر این ویژگی تاکید داشت که با احیای سازمان مدیریت، بر این نقیصه فائق خواهد آمد.

دیری نپایید که سازمان مذکور در آبان و دی 93 مجدد متولد شد، اما کشور درگیر چالشی مهم بود، سالی از اتمام برنامه پنجم توسعه می گذشت و سیاست های ناظر بر آن آماده می شد، ولی خبری از برنامه نویسی برای ششمین برنامه نبود. این روند موجب چالش هایی در مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز شد، به نحوی که گفته می شد برخی مدیران ارشد اجرایی بر این باور نیستند که می بایست برنامه ای هادی سایر راهبردنویسی ها و اقدامات برنامه ای باشد و نهایتا نیز در نیمه دوم سال94، متن هایی بی ارتباط با هم و با نام هایی تازه نظیر احکام برنامه ششم و... به عنوان برنامه معرفی شدند.

در همان مقطع روشن شد که گویی اراده دولت، بر این قرار گرفته که به جد برنامه ای را به مجلس ارائه نکند. مدتی بعد و در تابستان 95 و در اندکی بی خبری، مجددا سازمان مدیریت برنامه ریزی دستخوش تغییر شد و به دو شق قدیمی تر خود (یعنی برنامه و بودجه و امور اداری- استخدامی) رجعت کرد. اما باز هم تحرکی برای برنامه ششم صورت نگرفت تا جایی که مجلس ناچار از کسب مجوزهای لازم و ورود به این عرصه شد و در همین روزها برنامه ششم درحال تصویب است.

این توصیف اجمالی، خبر از رویدادی مهم تر از انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی در سال 87 می دهد، چرا که به یک باره قاعده ای بیست و چند ساله بدون ادله و استدلال های مکفی در حال حذف شدن است. بی آن که جایگزینی برای آن وجود داشته باشد و بیم آن می رود که بی برنامگی فراتر از مرحله طراحی در مرحله اجرا نیز، متوقف شود.