دو زمستان دیگر بهرام بیضایی هشتاد ساله می شود. چهارمین روز زمستان، سالروز تولد این نویسنده و کارگردان بزرگ ایرانی و معاصر ما است و دو زمستان دیگر که بیاید، هشتاد سالگی مردی را می بینیم که سال هاست بی صدا چمدانش را بسته و در جایی دیگر، مشغول نوشتن و خلق آثاری یگانه است. ما اینجا هنوز فیلم هایش را می خریم و کتاب هایش را در کتابفروشی ها پیدا می کنیم و هر از گاهی هم اگر بخت یارمان باشد، به نمایشنامه خوانی هایی می رویم که آثار او را می خوانند و اجرا می کنند. سهم ما از بیضایی همین است: گنجینه بزرگی از متون ادبی و فیلم هایی که هرکدام درخشان و بی نظیر در آرشیو سینمای ایران ماندگار شده اند. سهم بزرگی که نه تنها برای ما، برای نسل های آینده هم باقی می ماند و دست به دست می چرخد و به تمام آنهایی که به فرهنگ، هنر و ادب ایرانی علاقه مندند می رسد. میراث بیضایی، بزرگ ترین هدیه و نشان حضور او برای ما است: برای ما دوستدارانی که همچنان به دنبال آثارش هستیم و ارزش چهارمین روز زمستان و به دنیا آمدن مردی که یکی از خشت های مهم خانه فرهنگ و هنر ایرانی را ساخت می دانیم. برای همین است که در چنین روزی، بهتر است حرفی از دوری نزنیم و شبیه همیشه نگوییم که چرا و چطور نمی توانیم چهره های بزرگ را در آغوش این سرزمین نگه داریم و حداقل به این راضی باشیم که هنرمندان بزرگ حتی اگر حضور جغرافیایی نداشته باشند، حضور معنوی و ماندگار خود را دارند و چه چیزی مهم تر از استفاده از این میراث گران بها؟!