همه می دانیم که تئاتر ما یک تئاتر وارداتی و عاریتی است که از غرب وام گرفته ایم، اما اکبر رادی به تئاتر ایرانی و ملی بها داد و یکی از ستون های درام این خاک شد. رادی یکی از پرچمداران نوین تئاتر ایرانی است، در آن زمان که همه در پستوهای خود رفته بودند و جرات نزدیک شدن به تئاتر ایرانی، بومی، سنتی و ملی را نداشتند، سه تن ظهور کردند: ساعدی، رادی و بیضایی و زحمت بسیاری برای تئاتر و درام این مرز و بوم کشیدند. حضور رادی و ورود من به دنیای رادی نقطه عطفی در کار حرفه ای من بود و به قول خود اکبر رادی «ربع قرن» در کنار هم کار کردیم.

همیشه درباره نمایشنامه هایی که در دست نوشتن داشت صحبت می کردیم و من توانستم در زمان حیاتش 12 یا 13 اثر بزرگ او را به صحنه ببرم و بعد از رفتنش نیز نمایش «تانگوی تخم مرغ داغ» او را با بازی علی نصیریان و فرزانه کابلی اجرا نمودم. رادی طبع من و سلیقه مرا بالابرده به همین دلیل امروز من کمتر نمایش یا نمایشنامه ای را می بینم و می خوانم که مورد قبولم واقع شود. نه تنها در صحنه تئاتر بلکه در زندگی هم بسیار از او آموختم. رادی تا زمانی که در میان ما بود شخصیت و علو طبعش بر همگان روشن بود. رادی برای من یک معلم بود و من در درام رادی ذوب شده ام، تا جایی که وقتی از کار و تمرین خسته می شوم یکی از نمایشنامه های رادی را انتخاب می کنم و برای رفع خستگی یکی از صحنه های آن رامی خوانم. دیالوگ های رادی همانند کاشیکاری های مسجد امام اصفهان است. وقتی به آن کاشی ها نگاه می کنی فقط می توانی لذت ببری، درام و دیالوگ های رادی نیز چنین است، ترکیبی از زیبایی، شکوه و عظمت آن هم در عین سادگی و قابل فهم. هرچقدر زمان بیشتر بگذرد جامعه ما بیشتر قدر او را خواهد دانست.