در اواخر قرن نوزدهم فلسفه پراگماتیسم متولد شد. پراگماتیسم روشی در فلسفه بود که مسائل فلسفی را با توجه به کاربردشان در زندگی واقعی و روزمره انسان ها دنبال و معیار حقیقت را سودمندی، فایده و نتیجه تعریف می کرد: حقیقت هر چیز از طریق نتیجه نهایی آن اثبات می شود. به نظر پراگماتیست ها، اگر عقیده ای به نتیجه خوب و کارآمد برای انسان بینجامد، باید آن را حقیقی قلمداد کرد. اصطلاح پراگماتیسم را به اصالت عمل، عمل گرایی و... هم ترجمه کرده اند. اولین بار این واژه را چارلز سندرس پیرس، منطق دان آمریکایی، در سال 1878 به کار برد. ویلیام جیمز هرچه بیشتر به آن عمق و محتوا بخشید و هربرت مید آن را با امر اجتماعی گره