حدود یک سال است که درگیر نوشتن کتاب «آموزش نرم افزار پریمیر» هستم: نرم افزاری برای تدوین فیلم. نوشتن این کتاب آنقدر مرا مشغول خودش کرده که دیگر نمی توانم درست و حسابی فیلم ببینم و از دیدنش لذت ببرم. هر صحنه ای از فیلم که می بینم با خودم می گویم اینجایش را اینجور تدوین کرده اند و آنجایش را آنجور. یک طورهایی الینه شده ام، مانند آن سکانس از فیلم «عصر جدید» چارلی چاپلین که تحت تاثیر سفت کردن پیچ و مهره های نوار نقاله کارخانه، با آچار افتاده بود دنبال مردم که پیچ شان را سفت کند. من هم الان همانطور شده ام و تحت تاثیر کتابی که به آخرهای نوشتنش رسیده ام، ذهنم همه چیز را تدوین شده می بیند. یادم می آید