تعبیر شریعتی این است که دین یعنی عقیده و ملیت یعنی شخصیت. نسبت شخصیت و عقیده نسبت دین است به ملیت. بنابراین هیچ کدام بدون آن نمی شود. به همین دلیل ایرانی ای که دین می ورزد طبیعتا با عربی که دین می ورزد، فرق می کند زیرا شخصیت، به نوعی ایمان را میزبانی می کند. بنابراین ما نباید به قیمت انکار ملیت، منکر عقیده ای به نام دین بشویم چنانچه دین نباید تشخص ملی ما را منتفی بکند. بنابراین تنش بین دین و ملیت همچنان وجود دارد و یکی از تلاش های موسی صدر برای برقراری نسبت بین این دو است.